Even stil

Amper 10 minuten in de Scandanavia bus gezeten, komt de conducteur met een klein pakje met 6 glucosekoekjes. Vast een welkome oppepper voor later. Een flesje water volgt. We krijgen zelfs een karton mangosap. Wat een verrassing. Op mijn reis van Dar es Salaam naar Dodoma. Ik bevind me niet alleen in de zogekwalificeerde veiligste buslijn van Tanzania. Het blijkt ook een verdomd luxe. Passende slogan, ´Princess Class´. Ze hebben er nog een, ‘in God we trust’.
De reis duurt zes uur. We passeren halverwege Morogoro. Ik denk terug aan mijn gesprek met Tim Cook de dag ervoor. Programma manager bij VSO Tanzania voor Secure Livelyhoods, waar mijn project ook onder valt. Hij maakt veel tijd vrij. Ik geef hem de t-shirts van het partnership tussen Randstad & VSO. Achterop onze slogan ´imagine what we can do together´. Zo bespreken we het project. En mijn werkzaamheden voor de adviescouncil. Positief. Hij is voor voortzetting van de eerder besproken plannen. Nu concreet maken. Praktisch invullen. En aansluiten op wat reeds bestaat.
Ook praten we over Saskia, de Nederlandse die op koninginnedag in Dodoma op haar fiets is aangereden en aan de gevolgen is overleden. Het heeft mij diep geraakt en flink bezig gehouden de afgelopen weken. Misschien ook omdat ik haar in Februari tijdens mijn orientatie heb ontmoet. Prachtige dame. Wij zouden elkaar nu weer treffen. Ik slik opkomende tranen met veel woorden weg. Zo blijven er niet veel over. Al denk ik ze wel. De onherroepelijkheid van deze abrupte en kwetsbare gebeurtenis. De overeenkomst, van een Nederlandse met een fiets in Dodoma. Het sterke besef hoe waardevol en veelbetekenend mijn familie & vrienden voor mij zijn: voelsprieten die vlak voor een dergelijk vertrek toch al overuren maken. En daar is de glimlach weer. Als ik denk aan die sprieten en welke mooie momenten ze hebben opgezogen, hihi. Energy boosters, ´in da pocket´.
De conducteur-steward haalt me terug naar mijn zetel 28. Hij deelt momenteel servetten uit. Kan ik wel een gebruiken. Mijn handen vet van het geroosterde rundvlees dat ik zojuist heb gegeten. Een snackje erbij. Karin had me al een geweldig lunchpakket meegegeven. Muziekapparaatje speelt weer eens Hallelujah. Ik probeer de toon te verzetten en de gesproken Swahili cursus te vinden. Geen idee waar het is. Gelukkig heeft Tim wat Swahili lessen toegezegd. Hoop snel de beginselen te leren.
Uitgestrekte vlakten laten we links liggen. Slechts af en toe een dorp. Hier en daar Baobab bomen. Een huis. Enkele hutten. Een paar mensen. Wat dieren. Onvoorstelbaar veel ruimte! Een enkele berg in de heiige verte geeft de horizon nog enig reliëf. De eerste contouren van Dodoma komen in zicht. Ik voel me raar. Mijn hart staat even stil bij wat een aantal weken geleden is gebeurd. Bij wat de stad sindsdien heeft doorgemaakt. Ik kan mijn project hier niet starten zonder in gedachten eerst bij Saskia te zijn. En stil te zijn, zoals ik nu even ben.