Dertig straatjochies

Een man steekt over. Fiets aan de hand. Een paar kratjes wiebelen op de bagagedrager. Dwars over het voetbalveld dat we hebben aangelegd loopt een strookje zand. Het leek mij vooral een handig gekozen middenlijn toen we de tassen en shirtjes als doelpalen neerlegden. Het blijkt ook een pad dat leidt naar een partytent verderop. Heerlijke afrikaanse deuntjes klinken uit de bombastische luidsprekers. Drank is onderweg. Het feestgezelschap vast ook. Geen van mijn medespelers of tegenstanders is verbaasd over de tweewielige inbreker. Het spel gaat gewoon door. Mooi zo. Wij zijn in de aanval.
Terwijl ik met Nieuw-Zeelander Callum de met roze doeken versierde tent bewonderde en grappen maakte over de uitgebreide speeches die vast en zeker zouden volgen, zijn de teams samengesteld. Tien jongens zijn aan de kant gezet. Gemist hoe de selectie is gegaan. Neem aan dat ze later tegen winnaar nummer één hun opwachting maken. Hoe kan ik ooit onthouden met wie ik speel?! We zijn niet op kleur geselecteerd. Noch van onze shirts, noch van onze huid. Gelukkig ook niet op geslacht. Ben de enige vrouwelijke deelnemer temidden van de twintig overgebleven straatkinderen en twee mzungu (witte) mannen. Ter onderscheid trekken onze 10 tegenstanders hun shirts uit. Wij houden ze aan. Voor de hand liggende grapjes worden slechts door de kiwi en Duitse Felix gemaakt. Een vrouw in sporttenue op het veld is voor de Tanzanianen al gek genoeg.
De ingezette aanval strand ver achter de denkbeeldige achterlijn. Onder fanatiek protest van de dribbelaar. Het doel uit het oog verloren speelt hij nog even door. Mijn team lijkt steeds kleiner te worden. Onblote bovenlichamen snellen mij voorbij. Zweet spettert door de lucht, ongewassen hardewerkers geuren achterlatend. Het is warm. Een slipper vliegt de bal achterna. Hij heeft er nog een. Een aantal maatjes rent zelfs blootvoets. Aarzelend meng ik me in de massa. Ik zou me kunnen verschuilen achter de smoes niet vol door te willen trappen vanwege de onbeschermde voeten die ik tref. Maar ben onder de indruk van de passie en kracht die ik op het veld tref. En manouvreer wat onwennig over het hobbelige veld, met mijn niet op voetbal getrainde benen.
Energie en enthousiasme wint het van alle tactische pogingen het balletje rond te spelen. Veertig benen rennen achter de bal aan. Van voor naar achter, van links naar rechts. Met zijn allen tegelijk. Ik word vrolijk van deze samba en pak de camera erbij. Ineens lijkt de bal niet meer zo belangrijk. Donkere ogen verdringen zich voor de lens. De jongens stoer poserend, handen in de lucht, in de zij, om de buurman zijn schouders.
De wedstrijd gaat door. We spelen al ruim een uur, zonder pauze. Callum verlaat als eerste officieel het hoge, droge en stugge gras. En daarmee eindigt de wedstrijd en ruimen we het veld op. Tijd voor de teamfoto. Tomorrow tomorrow, juichen ze. Ja hoor, doe nog wel een keer mee. Een volgende ´morgen´.