Gewend & wel

Zo'n zes weken geleden arriveerde ik in Dodoma. Opgevangen door Augustino, een collega. Ziet eruit zoals je een Afrikaan zou tekenen. Een rond gezicht, grote donkere kijkers, lange gekrulde wimpers, volle lippen en neusgaten intrigerend groot. Klinkt misschien politiek wat incorrect, maar zoals ik eerder geleerd heb, is het hier heel normaal mensen op hun uiterlijk te beschrijven zonder daarin beoordelend te zijn. Het olijke gezicht van een vrolijke jongen. Een geweldige collega, weet ik inmiddels. En slim ook. Vandaag had ik een bespreking met alle collegae. De reden was helaas niet zo positief. Een van de projecten waarin MAMADO meewerkt, verloopt niet zo goed. Dat was schrikken, voor mij. Het project zorgt er voor dat tenminste de helft van de salarissen betaald kunnen worden. Mijn collega’s bloosden er niet meer om. Opmerkingen over eerder genoemde beoordeling raakten hen ogenschijnlijk evenmin. Zou toch enorm vervelend zijn als je hierdoor je baan zou verliezen denk ik dan. Augustino had wijze woorden. Een aantal anderen later ook. Gelukkig! Ik mag ze vervolgens uit gaan werken. Dit weekend. Deze week was het duidelijk afgelopen met mijn nogal Afrikaanse inwerkperiode. Had zelfs een keer een afspraak om half acht op kantoor. In Nederland draai ik me dan minstens nog een paar keer om, als de wekker al is gegaan. Ik hoop dat deze vroege aanvang geen gewoonte wordt, in ieder geval niet voor mij. De routine op het werk na de vroege aankomst overtuigt mij ook nog niet van deelname in dit ritueel. Want vlak na aankomst verdwijnen alle collega’s om ontbijt te nuttigen. Dat heb ik dan in mijn haast om op tijd op kantoor te zijn al snel gedaan. Gewerkt wordt er dus niet voor 9u. En dan zit ik daar in mijn eentje nog wat slaperig maar met gevulde maag.
In de inwerkperiode ben ik ook twee keer in Dar es Salaam geweest. Leuke afwisseling, maar ook broeïerig warm, al is het ‘winter’ nu. Oké, de fan hoeft ’s nachts niet altijd aan, maar een laken is nog steeds meer voor de vorm en een deken hoeft zeker niet. Dodoma is minder warm, hier koelt het voldoende af om lekker onder de deken te kruipen. Nog steeds behoorlijk symbolisch, maar het is net wat fijner. Eigenlijk net zo als in Ntungamo (Oeganda). Dodoma is een echte missionarissen stad, dat merk je als je plannen maakt voor een dag of avondje uit. Discussieavonden, kerkbezoek of koorzang zijn veel gehoorde redenen om niet mee te gaan. Maar dan is Kristina daar. Deze buurvrouw uit Litouwen woont in de straat achter mij. Ik waan me weer in Boxtel, via de achterdeur even ‘binnenwippen’ voor een bakkie. En deze blonde dame is geregeld aanstichtster voor een bezoek aan plaatselijk café of restaurant. Want wat uitgaan betreft is het eenzijdig, geen museum, geen theater, geen bioscoop, geen mooi natuurpark nabij. Spelletjes thuis, midgetgolf bij de italiaan, poolbiljart anywhere of de discussieavond zijn de opties. Daar zijn we nog niet aan toegekomen...