Wondere wereld

Halverwege de Swahili taaltraining heb ik mijn verblijf in Morogoro moeten onderbreken voor een bezoek aan Dar es Salaam. Het resultaat: ontdekking van een interessante medische wereld in Tanzania en tijdelijke zorgen over mijn fysieke gesteldheid. Het begon tijdens een lang vrij weekend in Zanzibar. Een pijn zeurde in mijn rug. De lange busrit en daarop volgende boottrip om er te komen zou de aanleiding geweest kunnen zijn. Een avond lang dansen op Afrikaanse muziek eveneens. Want ook al is het best aardig hoe ik beweeg, volgens omstanders en voor een mzungu (blanke), het lijkt alsof de Tanzaniaanse dames anders gebouwd zijn en daardoor de heupen aanzienlijk soepeler ronddraaien. Een wat stijve rug de dag erna is bij mij soms het resultaat. Echter, deze keer ging het niet over.
Eenmaal gearriveerd in Morogoro wordt de situatie niet beter. Het bed in de convent toont mijn silhouet nog uren nadat ik ben opgestaan. Zou een prima mal zijn voor een standbeeld, maar mijn rug sputtert tegen. Ik overleg met de Nederlandse dokter in Dar es Salaam waar VSO mee samenwerkt en zij raadt mij aan langs te komen.
Aldus begeef ik me weer eens op weg naar een busstation. Deze keer heb ik geen keus en neem ik een bus naar Dar die pas vertrekt als de laatste stoel gevuld is. Bij aankomst in de kliniek vijf uur later worden eerst wat testen gedaan om een chronische ontsteking in de rug uit te sluiten. Met gewenst resultaat. De geplande x-ray moet ik in een nabij gelegen ziekenhuis laten maken. Een taxi brengt mij. Heb even geen zin in gedoe met de dala dala. Deze openbaar vervoer busjes bevatten een beperkt aantal zitplaatsen. Het aantal passagiers is vaak het dubbele. Met veel geluk bemachtig je een zitplaats, al is dat zeldzaam wanneer je halverwege de route instapt. Dan eindig je meestal staand met het hoofd gebogen, de voeten schuifelend op zoek naar een leeg plekje op de vloer en de rug in een kronkel om de reling te bereiken voor het nodige houwvast. Ik vind het in deze situatie uiterst legitiem wat luxer te reizen.
In het ziekenhuis word ik zelfs zonder afspraak direct geholpen. Dat ik toch de nodige tijd wachtend doorbreng voordat de foto’s daadwerkelijk gemaakt worden, zou me niet moeten verbazen. T.I.T. zeggen ze hier, This Is Tanzania. Vrije verbastering van het bekendere T.I.A. uit de film ‘Blood diamonds’. Waarop ik precies wacht, is mij een raadsel. “Hamnashida”, zegt de dame, “no problem, sooner or later they will help you”. Ik moet de keer nog meemaken dat het dan sooner wordt in plaats van later... Leuke middag besteding.
Interessanter wordt het wanneer ik de volgende dag de omgekeerde route afleg. Ik moet eerst de x-ray foto’s inclusief analyse van de specialist ophalen bij het ziekenhuis om deze vervolgens zelf bij het gezondheidscentrum af te leveren. Een paar uur later ontvang ik per telefoon de diagnose. Nog geen dertig uur nadat het proces startte. Verrassend sooner dan in Nederland het geval zou zijn geweest.