Big Potatoes

Aan de andere kant van de town zijn de huizen groter, de gazonnen breder, en vreemdgenoeg de heggen lager, en hekken zijn veelal afwezig. Nachtwakers zijn er wel. De zogenoemde askari’s passen bij het huis gelijk inventaris. Wat blijkt? Deze andere kant van de stad, zoals vaker gelegen aan de andere kant van het spoor, wordt bewoond door de groten der Dodoma. Regionale en district bestuurders, de rijkeren, de blanken. Politie rijdt er patrouille ’s avonds en in de nacht.
Al maanden staat op het programma dat ik deze prominenten ga ontmoeten. Big potatoes noemt mijn collega hen. Die benaming neem ik graag over. De activiteit was oorspronkelijk opgenomen in mijn introductieprogramma gedurende de eerste maand. Echter, de mannen zijn druk geweest met nog grotere aardappels, te weten het parlement, dat zich 3 x per jaar op zijn ‘straatsburgs’ hier verzamelt. De rest van het jaar brengen de heren door in Dar es Salaam. Aansluitend was er Nane Nane, een nationale feestdag. Oorspronkelijk met name voor de boeren, tegenwoordig een week vol festiviteiten en een groots (en vooral héél wijds) opgezette trade fair. Zo hebben de Dodoma-mannen even geen tijd gehad voor een ‘Brabantse Kriel’. Zelf zit ik er niet op te wachten. Het zal verlopen in lijn met eerdere (Oegandese) ervaring. Met het nodige testosteron en ego’s in de kantoren. Ceremonieel gastenboeken tekenen.
Een interessante en tevens uitdagende grote aardappel-ceremonie woon ik bij op zaterdagavond. Twee personen van onze organisatie zijn uitgenodigd. Ik ga samen met Matilda. De ene Regional commissioner neemt afscheid, de ander wordt geïnstalleerd. Bij aankomst in het (enige) sjiekste hotel in Dodoma tref ik Grote tafels gedekt op het terras. Dacht dat het een receptie zou zijn. Duidelijk niet. Met vrees bekijk ik het programma. Avondvullend en het diner staat gepland om 21.30u. Voor het laatst gegeten om 12u. Oei. Het was ook meer luiïgheid dan wijsheid dat ik aan het einde van de middag niet alvast wat heb gegeten. Ik weet beter, en vrees het ergste. Want programma’s lopen uit, dat gaat vanavond ook gebeuren. Minimaal een uur, aangezien we al een half uur na aanvangstijd arriveren en de ruimte nog niet voor een kwart gevuld is.
Gekleed op de avond draag ik een kleurrijk jurkje. Het weer vraagt om wat warmer materiaal. Het is behoorlijk fris en winderig de laatste dagen. Een extra uitdaging om vlot de avond uit te zitten. Evenals de speeches, allen in Swahili. Al vermaak ik me prima, met de grote variëteit aan sprekers en de dansjes die de districtmedewerkers maken bij het aanbieden van de kado’s. Groots uitgepakt. Kaptafels voor de echtgenotes, een watertank, een traktor, een breedbeeld tv, laptop. De connectie met hun rol en verantwoordelijkheid voor de regio ontgaat me af en toe. Evenals de aankondiging dat het diner zal plaatsvinden pas nadat alle sprekers zijn geweest. Een kleine mutatie in het programma. Het gebeurt weer. Gelijk menig andere ceremonie verwordt deze avond een wedstrijd geduld en honger kweken. Een kleine snack halverwege de avond zou aardig en zeer welkom zijn geweest. Nog geen pinda te vinden. Het is vijf voor twaalf.