Wat een dag

Hard hondengeblaf vult de ruimte in de verlaten straten. Het is vier uur ’s nachts. Een koor aan grote en kleine bewakers klinkt alert en vijandig. Het geluid dempt even. Maar niet voor lang. Een buur keffertje blaft fel. Hij zet de toon weer. De andere honden volgen. Ze bevinden zich buiten. In de omliggende kleine tuinen en in onze eigen compound. Voor het eerst ‘heb’ ik ook een hond. Samen met Babu is hij onze bewaker. Blij was ik niet met dit gegeven, hoe welkom zijn diensten ook zijn. Ik geloof niet dat ik ooit het punt heb bereikt dat ik mijzelf een hondenvriend kan noemen. Maar we coëxisteren. Prima.
De veroorzaker van de nachtelijke herrie probeert een deur te openen. Om andermans huis te betreden. Het geluid houdt aan. Echt slapen lukt me niet meer. Ik vraag me af wie nog meer wakker ligt. Het is niet het tijdstip om naar buiten te gaan en de situatie te bekijken. Dat zullen de buren ook denken. De inbreker kan onverstoorbaar doorgaan. Zijn actie klinkt mij zinloos in de oren. De deuren zijn goed afgesloten en hebben vaak een ijzeren hekwerk ervoor. Zijn gemorrel zal geen verschil maken.
Als ik even later wakker word van Babu die de zandgrond op de werkplaats achter mijn huis aanveegt, is het half zeven. Toch nog even in slaap gevallen. Wat slaapdronken wandel ik naar de badkamer om de boiler aan te zetten. Drie kwartier later is het water warm en douch ik de onrustige nacht weg. Tijd voor ontbijt heb ik weer eens niet. Ik wil op tijd op het werk verschijnen. Nauwelijks geïnstalleerd vertrekt Augustino ‘to fill the hole in his body’. Ik ga mee. Hij eet pittig gepeperde gekookte geit met chiapati. Ik eet alleen die Indiaase pannenkoek. Ik bewaar mijn appetite liever voor de lunch. Veruit favoriet is de gegrilde hele vis met rijst, bonen en spinazie om de hoek bij kantoor. Vandaag lunch ik er met Nelson. Hij is de regional representative namens VSO. Nu nog. Ik ga het op zijn verzoek overnemen en in de overdrachtsperiode bereiden we samen de volgende bijeenkomst voor. Alle volunteers uit de regio komen naar Dodoma. Voor informatie overdracht, een inhoudelijke sessie over een werkgerelateerd onderwerp, het delen van ervaringen en natuurlijk ook gewoon en vooral voor de gezelligheid.
De middag spendeer ik met Nassari. Samen werken we aan een fundraising proposal. Ook check ik mijn mail nog even. In een internet café. De internetconnectie op kantoor is ‘afgesloten’ nadat de maandelijkse rekening de hoogte van mijn maandsalaris dreigde te bereiken onder andere door privé gebruik in het weekend. Eenmaal in town doe ik meteen even wat boodschappen bij de supermarkt. Klein als deze is, kan ik precies kopen wat ik nodig heb. De wensenlijst is bescheiden. Een verjaardagsetentje van een bekende bij de Pizzaria volgt. Laat wordt het niet. In Dodoma doven de lichten voor twaalven. Op deze doordeweekse dag. Zomaar een dag.