Reis van Roos

Roos kan mee. Daar gaan we. Zwaaiend naar de achterblijvers. Voorbij de douane. Een rolkoffertje, rugzak, see-buy-fly tasje vol met tijdschriften, nog snel even aangeschafte batterijen, een jas. Mijn handen overvol. Roos komt af en toe in de verdrukking, maar ik houd haar in de gaten. Verder niemand die op roos let. In Nederland dan. Een voet op Engelse bodem waar ik ben om over te stappen op de vlucht naar Dar maakt een wereld van verschil. Ook al zijn we buren met enkel een watertje ertussen. Die heerlijke Engelse humor... “You shouldn´t have”. Erm what do you mean? zeg ik (blijkbaar iets te lang niet in UK geweest). “That rose dear”. Hihi oja. “Is that mine?”…Maybe… “Thank you love”…”Did you bring it for me?”…”Is that mine (duidelijk favoriet)?”… Of, “is that yours (de ene steward tegen de andere)?” en menig variatie op hetzelfde, een homogeen gevoel voor humor.
En toen kwam de bagageband... “Ladies & gents please pay attention. Operation Rose. Be careful. Attention!” Alle uniformen in de omgeving van de band worden betrokken in het project. Met grote smile loop ik vervolgens een restaurantje binnen ter overbrugging van de tijd tot het vliegtuid vertrekt naar Dar. Eerst het zelfde verwelkomende riedeltje natuurlijk (“ Is it....”), waarna ik mij in een hoekje vestig. En dan gaat het bijna mis. Mijn hart maakt even een reuzesprong wanneer ik denk dat ik me heb vergist in de tijd en een uur te laat ben voor de aansluiting. Ik realiseer me dat het nog kan. Verhit sprint ik naar de gate (met een rolkoffertje, rugzak, see-buy-fly tasje vol met tijdschriften, nog snel even aangeschafte batterijen, een jas en roos). Blijkt in een andere terminal. Mijn god. Waarom hangen ze die borden dan niet zo dat je ze overal kunt zien, en ook dat je overal hoort als ze je oproepen! Dan overvraag ik toch niet in deze technische tijden.
Dit technische tijdperk is overigens ook de directe aanleiding van de stress. Want echt slim is het niet om een dame zonder noemenswaardige kennis van gadgets met een lief rood laptopje aan een tafel te zetten en gratis internet te verschaffen. Knutselend aan toetsenbord instellingen en mailtjes scannend is de aandacht bezet. Geen oog voor de klok.
Mijn hart haast uit mijn borstzak kloppend arriveer ik uiteindelijk met een Tanzaniaanse laatkomer bij de gate. Is het…. ja hoor nog op tijd. “My love take it easy you are fine, just make sure you get your breath back dear…”.
Roos heeft helaas wat schade opgelopen die niet meer te herstellen is. Als we om half 7 ´s ochtends het vliegtuig uitstappen, hangt ze zelf op half 11. Inmiddels staat ze gehalveerd op de tafel bij Karin & Tom in een flesje met Tanzaniaans water en is het 5 voor 12. Ik vrees het ergste. Voor roos.