Zalig inspirerend

Gedistingeerd. Strak zwart pak. Nauwsluitende zwarte koltrui. Gitzwart glansleer om de voeten. Donker bemontuurde bril. Krachtige Afrikaanse lippen bewegen.... ~~new aaaaafrIcAAAA~~. Youssou Ndour zingt zijn lied, na afloop van de documentaire “I bring what I love”. Van, voor en over Afrika. Zijn ogen openen, zijn gezicht naar boven gericht. Alle andere kijkers in de zaal gericht op de zijne. In stilte, voor heel even. Tot gigagroot applaus theater Tuschinski in Amsterdam uitknalt. De herfst is guur buiten, het sneewt zelfs dikke witte vlokken. Binnen in de hoofdzaal is het warm. Dampen van de regen kunnen geen kant op. De muziek en de woorden brengen de temperatuur nog verder boven peil. Ik knijp in de hand van hoogstzwangere vriendin. Onze ogen twinkelen. Wauw!! Dit is... dit is.... dit IS! Geen woorden om aan te vullen. Zal afdoen aan de schoonheid, grootsheid en intensiteit van de ervaring.
Een jaar later,wanneer vriendin in Nederland de eerste verjaardag van de kleine man viert, sta ik weer oog in oog met deze man, en IS het nog meer! Deze keer nadert de zomer, omdat ik me aan de andere kant van de evenaar bevind. En draag ik geen warme laarzen en Youssou zwarte coltrui noch pak. Gedachten gaan terug naar de avond een jaar geleden. De avond waarop ook mijn geest en elke nog afwezige vezel in mij zich aansloot bij de beslissing die mijn hart al lang genomen had: let’s go back to africa!
En daar sta ik, op een terrein in de presidentswijk van Dar es Salaam, dat is klaar gemaakt om de gasten een luxe zitplaats te geven. Hard aan gewerkt. Zag ik, toen ik in de middag langs ging in een uiterste poging alsnog een kaartje te bemachtigen. Het allerlaatste kaartje.
Op het moment dat Youssou’s ~~new aaaafrIcAAAA~~ weer klinkt, hebben al vele noten geklonken. Angelique Kidjo uit Benin is de andere bekendheid op het podium en zingt haar versie van het Swahili nummer Malaika (Angel). Maar pas nadat Emmanuel Jal, voorheen kindsoldaat in Sudan, het programma opent. Een kennismaking die indruk maakt en ik niet zal vergeten. Binnen 7 seconden heeft de helft van het publiek de wit omhoesde plastic stoelen al verlaten. Hij zingt, ik swing. Hij vertelt, ik luister. “So many people died, we didn’t cry no more.” Verloren ziel, gehuilde tranen. Hij raakt, ik kraak. Met zijn moed, eerlijkheid over rauwe waarheden, en zijn energieke elastieke stijl van dansen inspireert hij.
Samen met de dansers en andere artiesten die veelal gelijktijdig het podium vullen. Lichaam èn geest worden in beweging gezet. Naarmate de avond vordert zien we steeds minder Angelique en steeds meer Youssou. Het botst blijkbaar een beetje. De twee sterren maskeren het. Slechts de voelsprieten van een enkele analytisch gedeformeerde valt het op. De sfeer blijft uniek. Ze zijn er voor ons, en voor het ‘nieuwe’ Afrika. Staan op het podium om woorden, ritme en leven te brengen. We bouwen een feessie en dansen de Africadance. Net als de artiesten heeft ook het publiek steeds minder droge draad aan het hemd. Intensgelukkig dwarrel ik naar huis. Dit is beter dan mediteren, yoga, of welk ge-zen dan ook.