Ademnood

Wat is er aan de hand? Net terug uit Nederland rust het weer loom op mijn schouders. Het is benauwd. Na een halve dag werken hang ik net als mijn collagae onderuit in de stoel. De middag ligt lang en uitgestrekt voor ons. Doorbijten dus. Flink aanpoten voor deze dame. De lucht is zwaar. Tekort aan verse lucht en zuurstof lijkt wel. De gure koele wind die voor mijn vertrek nog tot een flinke verkoudheid leidde, is verdwenen. Alle ruiten die als jaloeziën de kozijnen vullen, staan wagenwijd tegen elkaar open. Maar op de tocht zitten is er niet meer bij. Sjaals en truien hangen werkeloos over de stoelleuning.
Sinds Mei is het droog. Geen enkele druppel regen is gevallen. Kan me vaag wat gemiezer herinneren. In Dar es Salaam een paar maanden geleden. Maar in Dodoma.... Nee hoor. Deze regio gedraagt zich keurig in overeenstemming met wat in de reisboeken wordt beschreven. Helaas. Bekend als de droogste regio van Tanzania. Regen wordt beloofd vanaf November. Met een paar vooruitgeschoven buien in Oktober. De zware lucht is het eerste teken dat verfrissing op komst is.
Nu zucht en kreunt alles wat leeft zichtbaar onder de droogte. Bladeren die van de bomen af kunnen vallen zijn verdwenen. Overige begroeïing toont dof. De grond is dor droog en gelig. Met enige weemoed denk ik aan het prachtig intense groen dat in Oeganda het hele jaar door te bewonderen is en prachtig afsteekt tegen de rode aarde. Mijn kennismaking met Mpwapwa waar ik het weekend doorbreng, verrast me. Ook gelegen in Dodoma regio.
Rood. Heuvelrijk. Bloemen. Oké, dat laatste is ook nu nog te bewonderen in Dodoma zelf. Soms dankzij irrigatie van de particulier, maar ook op eigen kracht. Prachtig. Een lange wandeling door de heuvels op weg naar het centrum van Mpwapwa kleurt onze voeten zonne-roodbruin. En daar aangekomen wanen we ons in een wild west town. Dat we in Afrika zijn en niet in een gehucht in Amerika merken we natuurlijk snel genoeg. Het is Eid. Suikerfeest voor de moslims. In Tanzania tenminste 33 procent van de bevolking. Afrikaanse mannen gehuld in wit gewaad en dito hoofddeksel wandelen voorbij. Een jongen duwt een traditionele kar volgeladen met jerricans voor hem en de mannen uit. Geen Lucky luck, geen paard.
Op de terugweg passeren we een katholiek kerkje. Twee families hebben zich verenigd. Vooruitlopend op het aanstaand huwelijk van hun zoon en dochter zijn ze bijeen voor de ´give away ceremony´. De vrouwen zingen Swahili liederen. De klanken dwarrelen over de heuvels de vrije verte in. Voor me kijk ik zo ver als mijn ogen me toestaan. Adembenemend. Dit is de vrijheid die Afrika zo rijk en zo mooi maakt. Geen op de vierkante centimeter bepaalde bestemming. Noch op de vierkante meter of hectare. Eindeloze heuvels en vlakten voor me, rode aarde onder me en Afrikaanse zang achter me. Nimefurahi. Een Happy moment! Vaak is het voor mij gewoon ´werken in het buitenland´ maar op momenten als deze realiseer ik me dat het ook bijzonder is om hier te zijn, te werken, te leven, te reizen. Best wel.