Multi cultuur

Al tijden wil ik een stukje schrijven over de multi-culturele samenleving in Tanzania. Nu Nederland wiebelt, en ik ook in Tanzania in het klein (binnen een gezin) over strubbelingen heb gehoord, kan ik er best wat inkt aan wijden. In Tanzania mogen zowel de Islam als het Christendom één derde van de bevolking tot aanhang rekenen. En samenleven gaat in harmonie, al is het veelal nog gescheiden in maritaal bed. Het derde deel is een gemêleerde mix van anders gelovigen, in het hindoeïsme en traditionele gebruiken met name. Niet geloven is geen optie. "I am born catholic" blijkt een veilig antwoord op de vraag welk geloof ik aanhang. Dat bij de ongemakkelijke vraag of ik zondag naar de kerk ben geweest een tegenvraag vaak hetzelfde antwoord oplevert (nee), helpt ook. Niet dat de waarheid (dat ik niet persé geloof in één persoon) niet geaccepteerd wordt, men vindt het simpelweg lastig te vatten.
Gelukkig zijn open gesprekken over het geloof met Tanzanianen ook mogelijk. Meestal voer ik die met een collega van MAMADO. Vol bewondering en waardering was ik toen hij me aan het begin van mijn verblijf vertelde over zijn gezinssituatie. Hij gelooft in god en is samen met een moslim vrouw. In een streng gelovige gemeenschap is dat niet eenvoudig. Ze hebben drie kinderen. De oudste zoon is moslim, want geboren in het huis van zijn moeder. De twee meisjes die daarna kwamen zijn katholiek. De ouders woonden inmiddels, ongetrouwd, samen in een eigen huis. Drie danken god voor het eten, twee richten zich tot allah. “Yes I love my wife. I want to stay with her. And she wants to continue life with me. But her family wants me to become a moslim. I can not do that”, vatte hij zijn struggle toen samen.
Vandaag zitten we weer tegen over elkaar. Lunch bestaande uit kip, rijst en groente voor onze neus. Hij bid, ik pas in stilte. “Can you move one seat, I want to watch television”. Geen behoefte aan een gesprek? “Now I can watch tv and talk to you”, stelt hij me gerust. Zijn gedachten lijken noch bij de tv noch bij zijn tafelgenoot. ”Habari gani” vraag ik hem, wat is je nieuws? “Big problems with my wife” (ook ongetrouwd noemt men elkaar husband and wife, met name als er kinderen zijn). Zijn schoonfamilie dringt steeds meer aan en hoopt op een islamitische bruiloft. “I can not do that”, zegt hij weer. “So we have to separate”. Ik voel met hem mee. De liefde lijkt het te verliezen van het geloof. Waarschijnlijk zullen ook het broertje en de zusjes naar geloof gescheiden gaan opgroeien. “What should I do Frouka, look for a new wife or stay alone”. Leed wordt hier niet lang geleden. Al tekent het zijn gezicht vandaag. En vast ook morgen. “Take your time, settle down in your new life, and maybe you will meet somebody again, later”. Wie weet overmorgen. Ziet de toekomst er weer beter uit. Net als in Nederland.